Het Schooiersvröwke
Mien moeder was een heel goed mense, ze was hos te goed veur dizze wereld. Wi’j as kinder hadden dat al deur. Alle dage kwam der volk aover de vloer. Meestal kwam ’t volk veur een preutjen en daorveur nam mien moeder alle tied, ok al stond de afwas nog op de taofel en lei den wasseldook der tussen. Ze zetten dan een küpke koffie en ging der gemeudelijk bie’j zitten. Soms gaf ze het volk wat bonen van het land met, of ze garen appels onder de boom hen, waor ze vake toch te völle van had. Zie’j vond het gewoon fijn um het grei weg te geven en een ander daor zo een plezier met te doene. Dat is ok een mooi gebaar en daor wil ik wieters niks van zeggen, maor een paar keer in ‘t jaor kwam der zo’n schooiersvröwken uut Durkum an en den maken het wel eens een betjen te gortig.
Ze had altied klaagverhalen, hoe slecht ze ‘t wel neet had en dat ze gin geld had um etten veur de kinder van te kopen. Den kaerl van Grietjen, zo heitten het vröwke, zat dan ondertussen in het cafe naeven ons de dagopbrengst van de oldiezerhandel op te maken, maor dat vertellen Grietjen der neet bie’j. Hulle oldiezer busjen kon ie zo deur de roette van het ziedkaemerken op de parkeerplaatse zien staone. Mien moeder was te goed van vertrouwen en had de gave um Grietjen’s treurige verhalen allemaole geduldig an te heuren en kek daornao in de kelderkaste wat ze nog missen kon. Ze gaf Grietjen vake een pak koffie met, of een pak keukskes. Soms een meultjen jappels, al naor gelang der eoogst wazze.
Op een winterse dag kwam Grietjen der weer an, deur de kolligheid, dit keer op een olde rammelkaste van een fietse. Ze was helemaole in tröne en stortten eur harte uut bie mien moeder in de kökken, noadat ze eur versletten hansen pontificaal op de toafel hadde legt. As kind van 13 zat ik met te luusteren en te kieken in de kamer der naost en ik kon elk woord heuren want de glas-in-lood tussendeuren waren neet goed dichte en een enkel ruutjen was kapot.
Wat was het geval, Grietjen’s man was weggelopen, hie’j was der met een jonge deerne vandeure gaone en had eur met de vier kinder allene achter elaoten. Now hadden ze helemaole niks meer, gin goeje schoene, gin warme klere meer an het lief en niemand die eur hielp. Ik heuren eur liepend zeggen: ”aj oew geleuf neet hadden, zol ie in den Olden Iessel springen”. Het kwam bie’j mien allemaole nogal theatraal aover. Volgens mien had ze den fietse gewoon achter van het oldiezer busjen ehaald den vieftig meter terugge stond en zat de kaerl weer in het cafe.
Moeder had wel slim met eur te doene en zei: ”wacht maor, ik zal uns kieken of der baoven nog klere ligt die hier de kinder te klein bunt”. Ze schaof de glas-in-lood deure wieter los en ik fluusteren mien moeder toen ze langs mien hen schot toe: “ma, laot oew toch neet veur de gek hollen met dat mense”. Ze sloeg mien waarschauwing in de loch en heusten zich de trappe op naor baoven. Effen later kwam ze naor onder met op de arme een berg kinderklere die ze in een plastieken toete daej en zo Grietjen gulhartig aoverhandigen.
Grietjen klaoren zienderogen op en bedanken mien moeder uutbundig. Net toen ze in de deurpöste stond um weg te gaone, viel eur oog op de nie’je klompe van mien oldsten breur die op de gütte stonden en heuren ik eur zeggen: “O, vrouw Limbeek, wat heb ie daor toch een paar mooie klompe staone, die zollen mien man net passen…………” Ze schrok van eur eigen weurde en zei der gauw achteran: “at hie’j dan nog uns weer kump…………”.
