Als klein meisje ging ik met mijn ouders op vakantie in Mooi Veluwe, dit na de oorlog. Ben geboren in 1946. Er kwamen daar vele Amsterdammers maar er was wat bijzonder aan dit vakantiepark. Mensen deden daar corvee, mee helpen met de bediening want er weert gezamenlijk met alle vakantiegangers gegeten. Daarna natuurlijk ook afwassen etc.
Op dit kamp werd kwamen er mensen met een verstandelijke handicap (zoals dit tegenwoordig wordt genoemd). Men mocht niet met hun praten of spelen. Echter mijn vader en nog een paar mensen vonden dit niet leuk want elke avond werd daar gevoetbald ook deze mede mensen wilde dat graag. En zo werd er gestart met voetballen. Veel gelachen en wij en zij wisten dat mensen toch allemaal gelijk zijn.
Daarom is Gelderland voor mij als iets moois bij gebleven.
Want samen met mijn kinderen hebben vele dorpen gelogeerd Epe in een PIPO de clown wagen maar in Vorden in een huisje met een lampje die men moest aan steken. Anno 1972. Mijn vader en mijn man moesten van armoede ouderwetse scheerspullen halen in de super markt. Ja, dat was lachen als westerling.
De boer en boerin die dit beheerde in opdracht van een kasteelheer. Hebben wel gelachen met deze westerlingen elke dag verse melk halen. Maar genoten, het kasteel was toen nog niet zo mooi als nu maar ze halen een voortreffelijk ijsboer die zeer heerlijke sorbets maakte.
Trekkershutten bezocht want met de kinderen was dat geweldig ook hier in verschillende plaatsen. Bij kasteel Lichtenvoorde. Of in Oosterbeek waar nu enkel nog maar vervallen huisjes staan waarin wij hebben gelogeerd.
Maar ja, wat bindt ons na alle jaren deze mooie provincie.
Je wilt wat nieuws, want na velen keren Den Haag-Den Helder hebben gefietst. Wilde mijn dochter iets meer. Een foldertje bij de ANWB, dat was door slag gevend.
De fietsvierdaagse van Nijmegen. Slapen in een tent op de Kwakkenberg, Daar keken wij naar uit. 80 km per dag. Heerlijk. Zelfs een vergissing op de laatste dag. Niet gekeken zoals dat nu ook gebeurt bij de vierdaagse. Even 125 km gereden. Ach, wat gaf dat. Vriendelijkheid, saamhorigheid was top. Ook dit bestaat niet meer wij hebben de laatste met weemoed gereden.
Ja, camping Kwakkenberg vele hebben hier gekampeerd maar moest weg van een burgemeester. Nu dat was anno 2002. Zouden luxe huizen worden gebouwd, helaas nog steeds brakkegrond.
Ja, je kinderen worden ouder en gaan dan iets doen wat je bijna van onmogelijkheid houdt. Of zat dit toch in hun genen. Want hun oma was een fanatieke wandelaarster. Lopen met je collega’s en ma als trainingsmaatje. Dit gedaan vanaf 1999 totdat mijn kinderen in 2001 zeiden je kunt best mee doen. Zo gezegd zo gedaan. Ben begonnen in 2002 en loop nog steeds de 40 km.
Wat ik geweldig vindt en nog steeds geniet van iedere bewoner uit dit MOOIE GELDERLAND.
