Wij woonden vroeger vlak bij de Loseweg bij het paleis. We speelden als kinderen ook veel voor het paleis. Dat was in de tijd dat Wilhelmina daar nog woonde. Mijn vader kweekte dahlia's en hij had altijd witte en oranje dahlia's.
Ieder jaar brachten wij op 31 augustus - de verjaardag van Wilhelmina - een gemengde bos met daarbij een kaartje met de hartelijke felicitaties. En ons adres erop. En we kregen altijd een kaartje terug en dat vonden we natuurlijk nog veel interessanter want wij hadden een kaart van Wilhelmina met daarop de tekst: dank u wel voor alle goede wensen. Die kaart heb ik helaas niet meer. Ik denk dat we dat wel tien jaar hebben gedaan. Bij het paleis gaf je dat af aan de marechaussee.
Er was dan ook een aubade. Alle kinderen moesten daar dan zingen en dat vonden we eigenlijk helemaal niet leuk. Maar aan de andere kant: er was wel altijd wat te doen voor het paleis. En onze dahlia's hoorden daar wel bij.
Soms, als ik terug denk aan die tijd, denk ik: het was toen wel heel gemoedelijk. Het kon allemaal gewoon. Margriet woont hier nog en dat is ook redelijk gewoon, maar ik denk dat het voor hen ook niet zo fijn is om altijd die bewaking erbij te hebben.
Wij krijgen ook niet meer de kans om zo dichtbij te komen. Wilhelmina zat heel vaak in een grote stoel op de stoep met twee grote witte honden erbij en dan zat ze gewoon te lezen. En ze ging ook wel lopend naar de orangerie en dan zag je er heel sjofel uit voor ons gevoel. Een oud vrouwtje en dan ging ze daar druiven halen. Dat was allemaal heel gewoon. Het waren onze buren min of meer. Ik heb haar nooit gesproken, maar zie het nog wel helemaal voor me.
In Beemte een buurtschap hier dichtbij houden ze nog altijd op 31 augustus koninginnedag. Dat heeft misschien ook wel te maken met de boeren die dan meer tijd hebben om hun wagens beschikbaar te stellen dan in april.
Bekijk het fragment uit onze tv-uitzending over dit verhaal:
