Mijn echtgenote hangt tegenwoordig, wanneer het weer het toelaat, de was regelmatig buiten aan een moderne droogmolen. “Dat is goed voor het milieu en het kost geen energie”, roept ze dan. Want de elektrische droger wordt dan buitenspel gezet. Vroeger ging dat toch heel anders. Toen waren er waslijnen waar de complete was vrolijk in de wind en de zon hing te wapperen, maar als het regende was er een probleem. Het grote wasgoed ging dan naar de zolder, wanneer deze voorhanden was, of werd in de schuur opgehangen. Het kleine spul ging ’s winters vaak op een droogrekje voor de kachel. Het rek stond half rond de snorrende kachel en de verschillende, meestal kleine kledingstukken, werden er op gehangen en konden zo drogen.
Als ik mijn ogen sluit en aan deze situatie denk dan ruik ik nog de indringende geur van drogend wasgoed. Waarom weet ik eigenlijk niet. Ik weet ook niet meer of het me tegen stond of dat ik de geur juist lekker vond. Wat ik wel weet, is dat het gedoe rond de kachel niet ongevaarlijk was. Het kwam namelijk regelmatig voor dat het rek te dicht bij de kachel stond en wasgoed bijna verschroeide of dat de spelende kinderen het rek omver liepen en er brand ontstond. Dan zie ik de was toch liever op de droogmolen.
